چای به عنوان نماد زندگی و فرهنگ مشترک در آناتولی
ترک ها و چای! همه ما این وسواس را می دانیم، اما چند نفر از ما می دانیم که همه چیز چگونه شروع شد؟
ام
وقتی نوبت به چای می رسد، ترک ها خود را محدود نمی کنند. . زمان خاصی برای نوشیدن چای تعیین نشده است. ما می توانیم چای تازه دم خود را در هر زمانی از روز و در هر مکانی بنوشیم. چای می‌تواند ضعیف یا قوی، با یا بدون شکر باشد.
برای بچه‌ها، چای نیز می‌تواند مراسمی باشد. انتقال از چای سوتلو (چای با شیر) به چای پاشا (چای مخلوط با آب سرد به روشی خاص برای اینکه فنجان لایه لایه به نظر برسد) گذار از کودکی به نوجوانی است. و انتقال از چای پاشا به یک فنجان چای سیاه در واقع نمادی از گذار به بزرگسالی است.
در اکثر منابع، نوشته شده است که ترکها مدتها قبل از ورود به آناتولی با چای در آسیای مرکزی برخورد کرده اند. گزارش شده است که اولین ترکی که چای نوشید هوکا احمد یسوی شاعر بود. با توجه به اثر عبدالله کیوم نصیری به نام Fevakiü'l Cülesa، هوجا احمد یسوی توصیه کرد که چایی را که برای اولین بار در خانه همسایه ترکمن خود نوشید، برای اهداف شفابخش نوشید.
هیچ کس واقعاً نمی داند. او که فنجان چای ترکی را طراحی کرد، اما اولین باری که با فنجان چای مواجه می‌شوید، در نقاشی حجه علی رضا (1858 - 1930) به نام «سماور» است.
این در واقع یک شگفتی مهندسی است. "فنجان چای کمر نازک" که شبیه گل لاله است، به این دلیل طراحی شده است که فنجان های ضخیم مورد استفاده در اروپا بسیار گران هستند. برخی نیز ادعا می کنند که شبیه اندام زنانه با کمر باریک، ظریف و دلپذیر است. این لیوان در روزهای سرد زمستان کاملا در کف دست قرار می گیرد و دست شما را گرم می کند. بنابراین، می توانید گرمای چای را ابتدا در کف دست خود و سپس در قلب خود احساس کنید. و از آنجایی که کوچک است، می توانید آن را گرم، بسیار داغ قبل از سرد شدن بنوشید.
